گرامیداشت اربعین حسینی یعنی تعظیم شعائر دینی، مذهبی و اقامه نماز

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ لِيَسْتَنْقِذَ عِبَادَكَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَيْرَةِ الضَّلاَلَة
و جانش را در راه تو بذل كرد، تا بندگانت را از جهالت و سرگردانى گمراهى برهاند

اربعین جایگاه ویژه ای در بین آیات و روایات دارد. خصوصا در منابع فقهی شیعه تاکید فراوانی بر اربعین شده است: «ذَلِكَ وَمَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ (حج ـ ۳۲)».
اربعین مصداق بارز تعظیم شعائر الهی و ذکرالله است چرا که در اربعین نه تنها کمالات و فضائل اخلاقی مورد توجه است  بلکه در عمل نیز ‎ترویج پیاده روی می شود. حتی ائمه اطهار (ع) نیز نسبت به اربعین حساسیت ویژه ای داشتند. به ویژه برای بزرگداشت زیارت اربعین امام حسین (ع). حضرت امام صادق(ع) درباره ثواب زیارت امام حسین(ع) می‌فرمایند: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که برمی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو می شود و یک درجه مرتبه‏ اش را بالا مى‏ برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او می کند که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسد...). 
عدد چهل در روایات و در فرهنگ دینی نیز عدد مقدسی است. به عنوان مثال: پیامبر(ص) در چهل سالگی مبعوث می شود، حضرت موسی چهل روز به کوه طور می رود، حضرت علی (ع) می فرماید: اگر چهل یاور داشتم حقم را می گرفتم، امام عصر(عج) وقتی ظهور می کنند در هیبت چهل ساله است، دعا برای چهل مومن، کمال عقل در چهل سالگی، حفظ چهل حدیث. رسیدن به کمالات معنوی سیر سلوک امری پسندیده و رایج است. مردم هم از قدیم الایام در عزای چهلم عزیزانشان مجلس یادبود برپا می کنند و خیرات و صدقات می دهند ولی هیچکدام از آنها همانند اربعین فرزند حضرت زهرای اطهر نیست. حتی در میان ائمه اطهار؛ تنها حضرت امام حسین (ع) زیارت اربعین دارد. حتی پیامبر اکرم هم زیارت اربعین ندارند. 
در کربلا برگزاری مراسم اربعین حسینی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و به عنوان یکی از شعائر دینی و مذهبی مطرح است. جابر ابن عبدالله انصاری به همراه عطیه عوفی در همان اربعین اول امام حسین (ع) موفق به زیارت تربت پاک و قبر مطهر حضرت سیدالشهداء شد. بنا بر نقل ها در همان اربعین اول کاروان اسرای اهل بیت (ع) در بازگشت از شام به کربلا رسیدند و در آنجا با اولین زائر امام حسین (ع) یعنی جابر ابن عبدالله انصاری دیدار کردند. اسرای اهل بیت عصمت و طهارت(ع) بعد از چهل روز از واقعه کربلا از قبر مبارک امام حسین و شهداء کربلا دل نمی کندند و هر کدام از فرزندان اهل بیت بر سر مزار یکی از شهدا روضه خوانی می کردند.
لازم است نکته ای یادآوری شود و آن اینکه روز دوم ماه محرم با چه عزت و احترامی دختر امیر المومنین (ع) را وارد سرزمین کربلا کردند. امام حسین (ع)، حضرت ابوالفضل العباس، حضرت علی اکبر و فرزندان حضرت زینب (س) در کنار ایشان ایستاده بودند و حتی لشکر دشمن جرات نمی کرد به سمت آنان نگاه کند. حضرت زینب (س) هنگام ورود کاروان اهل بیت عصمت و طهارت به کربلا خطاب به برادر عرض کردند: «برادر جان بیائید به مدینه برگردیم. در آنجا از احترام خاصی برخوردار هستیم و شهر جدمان رسول الله است. می ترسم در اینجا  به شما جسارت کنند.» امام حسین (ع) فرمودند: «نام این سرزمین چیست؟» اسامی گفته شد و نهایتا گفتند کربلاست. امام (ع) فرمودند: «به خدا پناه می برم از گرفتاری های این سرزمین. اینجاست محل بارهای ما و محل ریختن خون های ما.» اما بمیرم برای آن لحظه ای که حضرت زینب (س) در روز اربعین کربلا را ترک می کردند کسی باقی نمانده بود و فرمودند: «دیگر ما را به مدینه باز نگردانید.» چرا؟ شاعر چه خوب زبان حال حضرت زینب (س) را بیان کرده است: ساربان تو مران اشتر ما بیوه زنان که زن بی سر و سامان ز مردم خجل است


**محمد میرزائی | مشاور توسعه شعائر دینی، مذهبی و اقامه نماز دبیرخانه شورایعالی مناطق آزاد کشور

آمنه شهیدی امتیاز به خبر :

ارسال نظرات

نام

ایمیل

وب سایت

نظرات شما

هم اکنون هیچ نظری ارسال نشده است. شما می توانید اولین نظردهنده باشد.

آخرین اخبار آرشیو