مناطق آزاد نامیبیا به دنبال توسعه زیرساخت‌ها

نامیبیا که آن را آفریقای جنوبی کوچک می‌نامند، کشوری در جنوب آفریقاست که تا سال ۱۹۹۰ بخشی از خاک آفریقای جنوبی محسوب می‌شد و به دلیل بیابانی بودن جمعیت اندکی دارد. ویندهوک پایتخت این کشور و پر جمعیت‌ترین شهر آن محسوب می‌شود.

در غرب نامیبیا آب‌های اقیانوس اطلس قرار گرفته است و مسیر مناسبی برای تجارت را برای این کشور رقم می‌زند. محصولات صادراتی آن بیشتر شامل الماس، طلا روی و سرب و اورانیوم و احشام و همینطور ماهی و پوست گوسفند است که به کشور‌های آفریقای جنوبی (۴/۳۳ درصد) و آمریکا (۴ درصد) صادر می‌شود. واردات آن هم بیشتر شامل مواد غذایی و محصولات پتروشیمی است.

نامیبیا برنامه گسترده‌ای برای تجدید و توسعه زیرساخت‌های خود آغاز کرده است و تلاش می‌کند تا از طریق مشارکت‌های خصوصی (PPP) یا سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) فرصت‌های سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها را فراهم کند.
 
نامیبیا کشور کم جمعیتی است، اما همسایگان پرجمعیتی دارد که با توجه به سیستم پیشرفته حمل و نقل ریلی و شوسه کشوری جذاب برای سرمایه گذاری محسوب می‌شود؛ گفته می‌شود کسانی که در پروژه‌های کلان دولتی سرمایه گذاری کرده اند، از فعالیت و موقعیت خود اعلام رضایت کرده اند، اما با این وجود گروهی هستند که ورود سرمایه به نامیبیا را دشوار می‌دانند. این افراد معتقد هستند که میزان سرمایه وارد شده به نامیبیا دسته‌بندی‌های وسیعی را شامل می‌شود و پروژه‌های عمرانی را برای سرمایه گذاری بهتر می‌دانند.

احیای اقتصاد نامیبیا، ایجاد اشتغال و همچنین تبدیل این کشور به مقصدی جذاب برای سرمایه گذاری در بخش گردشگری نیازمند آن است که این کشور از وابستگی به واردات فاصله گیرد و بر صادرات مواد خام تکیه کند.
به دلیل حمایت‌های جمهوری اسلامی ایران از استقلال نامیبیا در سال ۱۹۹۰، سیاستمداران فعلی این کشور نگاه مثبتی به ایران دارند و ظرفیت‌های بالقوه‌ای که در توسعه روابط ایران و نامیبیا وجود دارد. سفارت جمهوری اسلامی ایران در نامیبیا حدود ۱۷ سال به دلیل کاهش هزینه‌ها تعطیل بود. اما علی اکبر صالحی، وزیر امور خارحه سابق در سال ۱۳۹۱ سفارت را بازگشایی کرد. سال ۱۳۹۷ محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان در تور آمریکای جنوبی – آفریقایی اش به این کشور سفر کرد و زمینه‌های همکاری این دو کشور بررسی شد.

نامیبیا کشوری است که خود را دوست همه کشور‌های جهان می‌داند و با هیچ کشوری دشمنی ندارد.
این کشور سال‌ها پیش در نظر داشت تا منطقه‌ای به عنوان منطقه اقتصادی آزاد برای صنعت و تدارکات در «والویس بی» یا «خلیج والویس» ایجاد کند. والویس یک بندر استراتژیک است که در سال ۱۴۸۵ مورد توجه قدرت‌های جهانی قرار گرفت. این منطقه که به عنوان یکی از مهمترین مناطق آزاد در نامیبیا مطرح است به دارا بودن تپه‌های ماسه‌ای بزرگ به عنوان یک مرکز گردشگری با جاذبه‌های تفریحی هم مطرح است.

منطقه پردازش صادرات واولیس بی بیشتر از نظر اقتصاد محلی موفق بوده و در تلاش است تا فرصت‌ها و شغل‌های مختلفی را در بخش‌هایی مانند کشاورزی، ماهیگیری، اتومبیل و معدن ایجاد کند. گفته می‌شود که توسعه فاز اول این منطقه امکان ایجاد حدود ۳۰۰۰ شغل و جذب سرمایه گذاری در نامیبیا به ارزش تقریبی ۲۳۷ میلیون دلار را دارد.

اوشیکانگو یکی دیگر از مراکزی است که به عنوان منطقه پردازش صادرات و منطقه آزاد اقتصادی در نامیبیا از آن یاد می‌شود، اما اطلاعات زیادی در مورد فعالیت‌های اقتصادی در آن وجود ندارد.

به طور کلی می‌توان گفت مناطق اقتصادی در نامیبیا آنچنان موفق نیستند، اما نکته حائز اهمیت این است که پتانسیل تبدیل شدن به مراکز مهم تجاری و پردازش صادرات را دارند و با توجه به آنچه گفته شد، همسایگان پرجمعیت نامیبیا می‌توانند از نکات مثبت آن باشند چرا که با وجود سیستم پیشرفته حمل و نقل ریلی و شوسه برای سرمایه گذاری جذاب است که در صورت توسعه سرمایه گذاری در آن می‌توانند در آینده‌ای نزدیک موفق شوند و از سوی دیگر دولت نامیبیا یکسری طرح‌های اقتصادی دارد که مشخص است نیاز به سرمایه‌های بین‌المللی داشته و به همین دلیل موقعیت برای سرمایه گذاران خارجی مثبت ارزیابی شده است.
 
اقتصاد۲۴ پیشتر نقش مناطق آزاد در اقتصاد آلمان، چین، ترکیه، امارات، هند، سنگاپور، اسپانیا، کره جنوبی، کاستاریکا، یونان، ایتالیا، عمان، نیجریه، موریس، مالزی، کانادا، بنگلادش، تونس و مناطق ویژه اقتصادی روسیه، ازبکستان، بلاروس، عربستان، لبنان، تانزانیا، آرژانتین، لیتوانی، غنا، گرجستان، اندونزی، کرواسی، اولین منطقه آزاد تجاری جهان و همچنین شهر اینترنتی دبی را نیز بررسی کرده بود که گزارش آن را می‌توانید مطالعه کنید.

** گزارش از: ساجده رحیمی